sterk in je schoenen, en niet uit je slof.

Van die patienten die het bloed onder je nagels vandaan halen.
Zuster nee, niet zo, dat ding moet daar niet staan, veel te koud, veel te heet zuster, zuster toe.

uh, pordon jufvrouw, ik wil graag passeren, en deze meneer staat in mijn gongpod.
'Ja, mevrouw, er zijn meer mensen, ik kom zo bij u..'
Die zusters denken maar dat ik de hele dag de tijd heb...zoggg, komt er nog wot von? sprak ze met haar bekakte taaltje.
zei u wat, vroeg ik, en gaf haar een surrogaat glimlachje, zo eentje waarbij je net even te hard probeerd vriendelijk te lachen..
uh, nee niks hoor.
dat dacht ik ook zei ik.
Hohh?, hoorde ik achter me. Gelukkig had ze haar dantuma nog in het nachtkastje liggen...
'nee niks hoor mevrouw'.

Zuster ik wil nu op bed.
Oke, loop er maar vast heen, dan kom ik zo. zei ik.
Een net even iets te hard zuchtje hoorde ik naar de slaapkamer lopen.

En even een matje meenemen, vertelde ze.
Leg hem maar op mijn bed, commandeerde ze. 'nee niet zo, nee niet zo, anders om, nee, nee'
W#$%^&*()(*&^%$#. Zo goed mevrouw? en ik perste er een glimlachje uit.
ja zo moet het dan maar.
fijn! dan kan u nu lekker liggen.
'ja zuster, dat matje moet er op anders kunnen ze me niet omleggen.'
Nou dat lijkt me niet prettig, zei ik. Dan zou ik niet zo'n matje willen, als ze me daarmee willen omleggen.
Anders kunnen ze me niet omdraaien, verbeterde ik haar.

'betweter' schreeuwde ze voordat de deur uitliep.

En haar mede patient/overbuurvrouw schudde geruisloos met haar hoofd, en gaf me een knipoog.

Zo kan het ook.